Ik weet nog dat mijn vrouw een weekend weg was. Nog voordat we kinderen hadden. Lang, lang geleden.
Een neef van haar had dat gehoord en belde op om me uit te nodigen mee te gaan naar een feest. Hartstikke lief natuurlijk. Maar echt, feesten? Ieks. En dan ook nog een feest waar ik niemand ken? No thanks. 😖
Dat snapte hij niet. “Jamaar, er komen ook een stel leuke meiden langs.” No thanks. “Maar dan ben je het hele weekeinde alleen.” Ja, dus? Heerlijk! 😊
Uiteindelijk liet hij het erbij, maar zelfs via de telefoon hoorde ik het onbegrip in zijn stem.
Nou gebeurde dit alweer een tijd geleden. Maar ik merk nog steeds dat mensen het niet begrijpen dat ik alleen zijn prima vind. Sterker nog, ze vinden ook dat er serieus iets mis met me is. Want iedereen wil toch graag mensen om zich heen?
Heb ik dan een hekel aan mensen? Nee zeg, wat een onzin. Ik vind mensen leuk en interessant. Maar niet noodzakelijkerwijs twintig of dertig mensen tegelijkertijd. Twee of drie is zat. 👍
Heb ik een of andere sociale fobie? Voor zover ik weet niet. Ik functioneer redelijk goed met mensen. Anders heb ik, als communicatietrainer, toch echt het verkeerde beroep gekozen. 😉
Ik heb gewoon vaak genoeg aan mezelf.
Ter informatie: er zijn massa’s anderen die ook niet sociaal willen zijn. Met hen is ook niets mis.
Sociaal en extravert zijn is nog steeds de norm. En iedereen die niet aan die norm voldoet, nou, daar spoort iets niet aan.
Het is 2023. Zullen we nou onderhand eens met die norm nokken? 🤔
Deal? 👊
