Ik gaf een training op zaterdagmiddag. Het was bloedjemooi weer. Zonnig en een graad of 25. Ik dacht dat ze zelf gekozen hadden voor die training. Niet dus, het was semi verplicht. 👎

Het gevolg: chagrijnige koppen, weerstand, over alles in discussie gaan. Ik snapte er niks van en ging steeds harder werken. En hoe harder ik werkte, hoe meer weerstand ik kreeg. Affijn, dat was geen leuke zaterdagmiddag.

Op zich geen probleem. Kan gebeuren. Maar ik heb een week met een k##gevoel rondgelopen. Ik lag er ’s nachts wakker van. Een allesoverheersend gevoel van falen. Het deed bijna fysiek zeer.

Ik maakte een denkfout die volgens mij veel mensen maken.

Een keer de mist in gaan stond voor mij gelijk aan persoonlijk falen. Ik keurde mezelf af. Ik was een loser. Sterker nog, ik mocht er niet zijn. Geen wonder dat ik er zoveel last van had.

Herken je dit?

Ik heb de indruk dat veel mensen dezelfde vergissing maken. Dat ze daarom zo bang zijn om fouten te maken. Niet om de kritiek van anderen, maar om de eigen kritiek op henzelf. We zijn onze eigen grootste criticus.

Een omdenker die mij erbij helpt:

Je kunt niets leren zonder fouten te maken. Je had nooit leren fietsen als je er niet vijftien keer af was gevallen met schaafwonden op je knieën en je ellebogen. Je had nooit leren lezen zonder zestien keer te struikelen over woorden als ‘consciëntieus’ of ‘cellulitis’. Je had nooit leren autorijden zonder twintig ingrepen van je instructeur.

Fouten maken betekent dat je nieuwe dingen durft aan te pakken. Dat je bezig bent om te groeien. Dat je sterk bent. Het is een van de belangrijkste dingen die je kunt doen.

Het betekent dus alles behalve falen.

Maak er een mooie dag van!