Je moet eens weten hoe vaak ik mensen in mijn trainingen zoiets hoor zeggen. Het maakt me, eerlijk gezegd, altijd een beetje verdrietig.
Weet je, het is best mogelijk dat mensen met autisme het een of ander van nature minder goed kunnen dan anderen.
Maar als je met zo’n overtuiging rondloopt dan probeer je het niet eens meer. Je geeft het al van tevoren op. Is dat niet doodzonde?
Kijk, ik ben nooit officieel gediagnosticeerd. Toen ik jong was hadden we het nog niet over autisme, ik was gewoon een heel druk kind en ik was nogal lastig in de omgang. Ik wist niet hoe ik op situaties en mensen moest reageren en ik deed dat dan ook meestal net op de verkeerde manier. Geen talent voor sociale interactie zeg maar.
Nou heb ik gelukkig een redelijk werkend stel hersenen en ik heb het mezelf dus geleerd. Simpelweg door te kijken hoe anderen dat deden en dat te kopiëren. Sociale scripts noemen ze dat. Nou, die werken fantastisch en na een tijdje maak je ze eigen.
Nee, dat is niet gemakkelijk, maar het kan. Zolang je maar gelooft dat het je gaat lukken. Je kunt er zelfs communicatietrainer mee worden. Als je maar gelooft dat je dat kunt.
En als je dan op jonge leeftijd een diagnose ASS krijgt en je krijgt vooral te horen dat je het niet kan. Omdat je nou eenmaal ASS hebt. Wat is dan het effect van zo’n overtuiging? Hoe komt je er dan ooit achter wat je allemaal kunt leren, wat je potentie is, als je het nooit zelfs maar probeert?
En dat vind ik dus doodzonde.
Ik heb een heel andere overtuiging: je kunt altijd meer dan je denkt. En die heeft me tot nu toe nooit teleurgesteld.
Als we nou eens gaan praten over autisme en mogelijkheden in plaats van autisme en beperkingen, hoe zou dat zijn?
