Dan trekt de man naast je een zak chips open. “Oh, nee” denk je. “Geen chips, niet nu”.
Jawel. De man begint luidruchtig te eten. Het kraakt niet alleen oorverdovend. Je hoort zijn speekselproductie duidelijk toenemen. Alsof hij bij iedere hap ook een slok water neemt. Kraak, klots. Kraak, klots.
Je voelt je maag in opstand komen. En je wordt boos. Zo boos. Je zou hem die zak chips het liefst in zijn…..
Klinkt dat bekend?
Dit noemen ze Misofonie. Je irriteert je aan specifieke geluiden. Meestal eetgeluiden.
Wat doe je aan misofonie? Je kunt die chips écht in zijn….. Heerlijk, maar het levert geheid ellende op. Je kúnt mannen met chips vermijden. Helaas zijn er duizenden smakkende mannen met chips. Lastig.
Weet je. Het gaat niet om die klotsende chips, maar om de associatie die het bij je oproept. Doet het je denken aan oom Charles met dat kunstgebit, soep slurpende tante Gina of je moeder die een zacht gekookt eitje lepelt?
Dat kan je veranderen. Het is niet zo moeilijk. De meeste coaches kost het een half uurtje. Wat denk je, een half uur investeren om een leven lang irritatie te voorkomen? Dat is nog eens een ROI.
