Een goede kennis van me was net, totaal onverwacht, zijn baan kwijtgeraakt. En natuurlijk, perfecte timing, ook nog net voor Kerstmis.
Hij was uit het veld geslagen, vol onbegrip, verdrietig en woedend tegelijkertijd. Volledig begrijpelijk.
Ik zat tegenover hem en wist, eerlijk gezegd, niet zo goed hoe ik met de situatie om moest gaan. Om de wat ongemakkelijke stilte te verbreken zei ik: “Ach joh, nu lijkt het allemaal heel ellendig, maar over een half jaar zul je je realiseren dat dit het beste was dat je kon overkomen”.
Tja.. 😖
Ik had er de beste bedoelingen mee. Dit was mij ook gebeurt en ik wist echt zeker dat hij er over een half jaar zo over zou denken.
Maar ja..
De uitdrukking op zijn gezicht vertelde me dat het de verkeerde opmerking op het verkeerde moment was. 😡
Het is uiteindelijk toch wel weer goed gekomen tussen mijn kennis en mij. Maar de relatie liep op dat moment een gevoelige deuk op.
Weet je, dit soort adviezen zijn op zich best waardevol. Ze zijn ook een vorm van coaching. En het beste advies dat ik ooit op dat gebied heb gehad is: “Zonder coachvraag nooit coachen”. Dus, pas als iemand duidelijk aangeeft er niet uit te komen en jou vraagt om te helpen, ga je dit soort bijdehante dingen roepen.
In de overige gevallen kan je beter gewoon je pan houden en luisteren. En er voor de ander te zijn. Meer heeft diegene meestal niet nodig. En als je twijfelt kan je ook gewoon vragen waar je de ander het meest mee helpt. 😊
Ben je ook wel eens, met de beste bedoelingen, de mist mee ingegaan door ongevraagd advies te geven? Of kwam je op het verkeerde moment iemand tegen die dat deed? Hoe was dat en hoe heb je erop gereageerd?
