Mijn vrouw Franka en ik kijken samen televisie. Ze vraagt me: “Zet je de ketel even aan?”

Niets bijzonders zou je zeggen. Blijkbaar heeft ze trek in thee. Behalve dan misschien dat we al jaren een waterkoker gebruiken.

Nou had ik, met mijn rechtdoor-mannenhersenen, naar de keuken kunnen lopen om de waterkoker aan te zetten. Dat vroeg ze toch? Maar ik realiseerde me op tijd dat ik dan een chagrijnige Franka had gehad.

Wat ze me namelijk eigenlijk vroeg was: “Ik heb trek in thee. Laat me zien dat je van me houdt door een kopje thee voor me te maken en dat naar me toe te brengen”. Dat was niet wat ze zei, maar wel wat ze van me verwachtte.

En toen bedacht ik me dat dit onder zo’n beetje alle communicatieproblemen zit. Je zegt iets tegen een ander. En je gaat er vanuit dat die dan direct begrijpt wat je precies bedoelt. Dat is toch logisch?

Nope. Want de ander vult de dingen die jij onvermijdelijk weglaat, op zijn of haar eigen manier in. Dat snap jij dan weer niet en hop, communicatieproblemen.

“Je eigen aannames zijn de ramen waar je door kijkt. Maak ze af en toe schoon, anders komt het licht niet binnen”. Die mag op een tegeltje. 😉

Ik baseer er al mijn trainingen op.