Deze week kwamen er twee dagen vrij in mijn agenda. Dat gebeurt heel soms. Vanwege het lenteachtige weer besloot ik vanmorgen een heerlijke lange wandeling te gaan maken.
Toen ik met mijn wandelschoenen aan en mijn rugzak om bij de buitendeur stond, merkte ik dat ik me schuldig voelde. Schuldig? Ja, schuldig. 🤨
Op de een of andere manier mag dat niet zomaar. Gaan wandelen onder werktijd. Werktijd? Ja, blijkbaar is dat werktijd.
Ik werd me weer eens bewust van een fikse conditionering. 🙄
Je moet van maandag tot en met vrijdag werken. Sowieso van vijf tot negen, maar liefst nog wat langer. Dat moet. Je mag in die tijd niet zomaar iets leuks doen.
En het gaat nog verder.
Ik las vanmorgen een artikel van Rutger Bregman in de Correspondent. En daarin zei hij het volgende:
“Je hebt maar één leven. De tijd die je rest op deze aarde is je kostbaarste bezit. Tijd kun je nooit bijkopen, en ieder uur dat je hebt uitgegeven, ben je voor altijd kwijt.” 🤨
Nou ruk ik het nogal uit zijn context. Rutger bedoelde het waarschijnlijk niet zoals ik het hier weergeef. Maar toch.
Je kent waarschijnlijk ook wel deze regel van Youp van ’t Hek:
“Leef toch je leven als het allerlaatste uur.”
Ik hoor dit soort dingen regelmatig van allerlei productiviteitsguru’s. je moet ieder uur, iedere minuut, iedere seconde van je leven optimaal gebruiken. Er alles uithalen wat er in zit om succesvol te zijn. Wat dat dan ook betekent. 😖
Je mag nog geen minuut verkwisten. Door te gaan wandelen bijvoorbeeld.
Mag je lui zijn? Of sta je altijd aan?
Tegelijk heerst er een soort burn-out epidemie. We hebben het materieel beter dan ooit, we werken ons drie slagen in de rondte, maar worden we daar nou blij van? 🙄
Ik wandelde vanmorgen naar de abdij van Berne in Heeswijk-Dinther. Behalve dat het een prachtige plek is met een fijn terrasje hebben ze ook een abdijwinkel. Laat mijn oog nou vallen op het boekje “Lui zijn bestaat niet – waarom je niet altijd productief hoeft te zijn”.
Nou toeval bestaat ook niet. Ik ga het eens, heel rustig, doorlezen. 😊
