Een tijdje terug had Jip ineens een wondje op z’n kop. Misschien was hij met zijn pan ergens tegen aan gelopen of had hij met een kat gevochten. Geen idee waar het vandaan kwam.
Wat in zo’n geval belangrijk is, is dat een hond van dat wondje afblijft. Gaat hij eraan likken, bijten of krabben dan gaat het ontsteken met alle gevolgen van dien.
We hoopten nog dat het zou goed komen met een beetje zalf, maar helaas. Iedere keer als er een mooi korstje op kwam krabde hij het binnen de kortste keren weer open. Dus, op naar de dierenarts.
Nou ben ik erg aan Jip gehecht geraakt. Met hem naar de dierenarts voelt ongeveer hetzelfde als wanneer ik met een van m’n dochters naar de dokter moest toen ze nog jong waren.
En dus speelden zich in mijn hoofd allerlei drama’s af. Waarom moet dit nou weer? Straks is het te erg ontstoken. Hoe moet dat nou? Als ‘ie maar niet zo’n lampekap op zijn kop moet! Arme Jip! Etc. etc.
Je snapt natuurlijk wel wat er gebeurde. Jip kwam met een fikse plastic lampekap op zijn kop bij de dierenarts naar buiten. Dat is het enige dat echt helpt in zo’n geval trouwens. Nog meer drama’s in mijn hoofd. Nou kan hij niet meer lekker los in het bos. Wat zal hij balen! Straks vertrouwt hij me niet meer. Hoe lang moet dat rotding er nou op? Kan hij eigenlijk wel eten zo? En de rest.
Toen we een kleine week verder waren keek ik met verbazing naar hoe Jip met de situatie omgaat. Natuurlijk, in het begin wist hij niet wat hij moest met dat ding. Hij dacht dat hij niet meer door de deur kon (hij was met die kap tegen de deurpost geknald). Hij dacht dat hij niet kon liggen (dat maakte een gek geluid). Vooral praktische dingen.
Na een weekje scheurde hij, met kap en al, door het huis en de tuin alsof er niets op zijn kop zat. Af en toe beschadigde hij wat struiken of roste hij iets van tafel. Net of hij daar mee zat. Hij had geleerd dat hij prima kan liggen en slapen. Geen probleem.
Wat ik maar wil zeggen: bij Jip geen drama’s. Hij accepteerde de situatie, leerde ermee omgaan en ging gewoon door met leven. Voor zover als ik kan beoordelen (ik kan niet in zijn kop kijken) dacht hij er verder niet over na. En had heeft er daardoor ook weinig last van. Die drama’s zaten eigenlijk allemaal bij mij.
Dat is nou echt accepteren wat je niet kunt veranderen. Stel nu eens dat ik ook zo in het leven kan staan? Dat ik geen drama’s zou verzinnen over die dingen die nu eenmaal gewoon gebeuren? Dat ik situaties gewoon accepteer, er mee leer omgaan en gewoon verder ga met mijn leven. Hoe veel gemakkelijker zou het leven dan zijn?
En stel dat we dat allemaal zouden kunnen? Hoe anders zou onze maatschappij er dan uit zien! Hoeveel gemakkelijker zouden we dan leven?
Wat maken we het toch vaak moeilijk voor onszelf!
Een mooie les in bewustwording van een Golden Retriever..
